Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Ρεμπετοκάλαντα της Πρωτοχρονιάς!

Ένα Ψυχοσάββατο, όμως, ήτανε να φέρει ο κόσμος κόλλυβα για τους πεθαμένους τους και προσφορές. Εγώ μέσα στην εκκλησία, στο ιερό, είδα τρεις γκαζοντενεκέδες μέσα σε τσουβαλάκια και μου κίνησαν την περιέργεια. Ύστερα που φέρνανε τα κόλλυβα, έβλεπα που του ’χε πει του καντηλανάφτη ο παπάς αφού τα διαβάσουν, να τ’ αδειάζει στους ντενεκέδες. Είχανε γίνει μισοί οι ντεκεκέδες κόλλυβα και 14 ή 15 προσφορές ήτανε όλες μαζί.


Απόξω από την πόρτα της εκκλησίας, ήτανε καλή μέρα θυμάμαι, είχανε έρθει οι φτωχοί και καθόντουσαν. Γέροι, παιδιά, να τους δώσει λίγα κόλλυβα να φάνε και λίγο προσφορά. Κι ο παπάς λοιπόν, έβλεπα εγώ σ’ ένα σημείο και δίνει του καντηλανάφτη ένα δίσκο και θα είχε μισή οκά κόλλυβα και του λέει: „άντε δώστους από λίγα“!




Δε μου άρεσε που το είδα αυτό. Δεν ήτανε σωστό. Πάει αυτός όξω, τους έδωσε από λίγα. Αυτοί τί να πούνε;! Έρχεται η ώρα που τελείωσε η λειτουργία κι έφυγε ο κόσμος. Έρχεται ο παπάς και μας λέει, στους τρεις πιτσιρίκους: „μή φύγετε γιατί σας θέλω!“.  Τόνε βλέπω που έριχνε τις προσφορές στην τσέπη, τσουβαλάκι ήτανε. Όλες οι προσφορές χωθήκανε μέσα στις τσέπες. Μας φορτώνει τους ντενεκέδες στον ώμο και του τις πάμε απ’ το Χατζηκυριάκειο στη Βαγγελίστρα, που είναι ο δρόμος που αρχινάει η Τζαβέλας και το Γηροκομείο.

Το σπουδαίο ήτανε: γιατί να την κάνει αυτή την εξήγηση ο παπάς;! Να μη δώσει στα ανθρωπάκια τα φτωχά απόξω, που ήταν του Θεού οι ανθρώποι. Λέει ότι αυτός είναι του Θεού ο άνθρωπος, αλλά στην πράξη ήτανε του διαβόλου ο άνθρωπος με το να τα πάρει αυτά και ν’ αφήσει νηστικούς όλους αυτουνούς που θέλανε να φάνε λίγο ψωμάκι και λίγο κόλλυβο. Κακή πράξη, άσχημη.
....
[απόσπασμα από τις παιδικές αναμνήσεις του ρεμπέτη Θανάση Αθανασίου στην αυτοβιογραφία του: 
Αθανάσιος Αθανασίου: Αυτή είναι η ζωή μου, Αίγινα 1997.]
------------------------

Δε θέλησα εξαρχής να δώσω πολιτικό ή άλλο χαρακτήρα στο blog. Για τα περί (συ)στράτευσης της τέχνης, έχω επίσης τοποθετηθεί εκτενώς κατά καιρούς.

Αφορμή για την πρωτοχρονιάτικη παρατυπία...το πολυσύχναστο «δημοσιογραφικό» Press.gr

Πάλαι ποτέ αποκαλυπτικό, κατήντησε δυστυχώς σήμερα να δίνει βήμα σε κάθε καρυδιάς καρύδι, από επίδοξους δημοσιογραφίσκους και παλαίμαχους ρεπόρτερ της μπαγιατίλας (πχ Λιμπερόπουλος) μέχρι φιλοσοφούντες εστέτ και χομπίστες υβριστές...

Με το ακόλουθο άρθρο του, εξέπληξε αλλά και ταυτόχρονα τίμησε τον Δημήτρη Ν. κι εμένα.


Όσα δε θα σας αποκαλύψουν οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ, τα γλυκοψιθυρίζουν οι μουσικές...χαρείτε εδώ το τραγούδι μας…καλό και δημιουργικό 2012!



ΜΟΡΤΙΚΟ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ

Μόρτης καλόγηρας χτυπά το καμπανάκι
κι απ' του κελιού τις ερημιές
περνοδιαβαίνει τις πλαγιές
πάνω στο γαϊδουράκι!

~.~

Στον Άθω μόνασε, τον ξέρουνε για βλάμη!
Κότσο δεμένα τα μαλλιά
κονίσματα και χαϊμαλιά
μπεγλέρι στην παλάμη!

~.~

«Σπολλάτη γέροντα, μαγκίτη από κούνια!»
Βαθειά στου ράσου την κοπή
έκρυβε δίχως να ντραπεί
φουντίτσες και ματζούνια!

~.~

«Στον ίσκιο κόπιασε και δώσε την ευχή σου
στου Αγιονόρους τα παιδιά
να μη μας πάρουν μυρωδιά
μόρτη του παραδείσου!»



Υπόμνημα:

Eυχαριστώ τη δαιμόνια φίλη μου Εύη Φλίνδρη, που βρήκε και μου κράτησε την πραγματικά δυσεύρετη αυτοβιογραφία του Θ. Αθανασίου. 


Πίκινος

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Ινδέζα μάγισσα


Η Μπύρα του Πίκινου

Τυχερός όποιος βρέθηκε και περπάτησε στην Ινδία! Γνώριμα ακούσματα, μπαχάρια και κασμίρι, ειλικρινή αστραφτερά χαμόγελα (αχ! το «Κάρμα»! με μαεστρία να βαστάει τα χαλινάρια στο διάβα τόσων και τόσων αιώνων!), περήφανη αραπιά που έλαμψε ξεχυλίζοντας χρυσό και πετράδια σε αλλοτινούς αλεξανδρινούς χρόνους, τον βασανίζουν γλυκά ακόμα και στις πιο μύχιες σκέψεις του, κάνοντάς τον να στριφογυρνάει τις νύχτες στα σκεπάσματα...


Για τον Νίκο Ρονδέλη δε θα πω πολλά...όχι επειδή είμαστε παλιόφιλοι, αλλά θεωρώ πως, αν δεν έχει βιώσει κανείς από κοντά την σκηνική του παρουσία δε μπορεί να αντιληφθεί...ο άνθρωπος αυτός πλάστηκε για το ούτι και το πάλκο!

Eυχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Μιναχείλη, που μας ταξίδεψε με το κανονάκι του! Μουσικοί της δικής του παλιάς στόφας (γαλουχημένος μάλιστα από γενιά με παράδοση και γνώση βαθειά στο αντικείμενο) δύσκολα βγαίνουν πια...

Τα σέβη μας στον αφανή Ζαχάρη Γκιαούρογλου, που χάραξε με το παράπονο και την νταλκαδιάρικη φωνή του το τραγούδι!


Οι στίχοι του ντουνιά ολόκληρου στα πόδια σου ινδέζα μου, δε φτάνουν να τραγουδούνε τη στιγμή που με λύγισε το πρώτο σου βλέμμα...Για σένα και μόνο Sonali, γυναίκα της ζωής μου!





ΙΝΔΕΖΑ ΜΑΓΙΣΣΑ

Μ' έχουν βάλει στα μεράκια
ινδέζα μάγισσα
τα ολόμαυρα φρυδάκια
χερομάντισσα.

Τα περήφανα φρυδάκια
χερομάντισσα
μ' έχουν βάλει στα μεράκια
μαύρη μάγισσα.

         ~.~

Γιασεμί στο παραθύρι
και λεμονα(ν)θό
για να σκάσουν οι οχτροί σου
και να λυτρωθώ.

Μαύρα χείλη να φιλήσω
ή θα σκοτωθώ
γιασεμί στο παραθύρι
και λεμονα(ν)θό.

         ~.~

Ξόμπλια της αγάπης ράβεις
ινδέζα μάγισσα
μυστικά φωτιές ανάβεις
χερομάντισσα.

Τί κι αν μ' έλεγαν αλάνι
χερομάντισσα
θα σε πάρω με στεφάνι
μαύρη μάγισσα.



Πίκινος


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Τετ-α-τετ με τον Χρήστο Μίγκο


Ιστορικά ντοκουμέντα

Ζυγώνει ο χρόνος στο τέλος του, ας συνεχίσω λοιπόν κι εγώ με ντοκουμέντα. Ανακάλυψα και ανέβασα στη „Μπύρα του Πίκινου“ το ακόλουθο ντοκουμέντο από την παλιά εκπομπή “ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ“ με θέμα το ρεμπέτικο.

Αρχικά, εμφανίζεται η Ρόζα Εσκενάζυ που χορεύει, εμφανώς συγκινημένη μιλάει για τη ζωή της και τραγουδά. Αποσπάσματα των σκηνών έχουν προβληθεί παλιότερα σε εκπομπή της ΕΤ1 με θέμα τη ζωή της, εδώ όμως βλέπουμε ολόκληρο το αρχικό ντοκουμέντο!

Στο δεύτερο μέρος της εκπομπής, οι ρεμπέτες Γιάννης Κυριαζής και Απόστολος Καλδάρας στο σπίτι του δεύτερου, τραγουδούν διφωνία την επιτυχία „Εβίβα ρεμπέτες“ με κιθάρες! Έπειτα, ο Κυριαζής μιλάει για τη ζωή και την πορεία του στο τραγούδι.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος επιφυλάσσει μια αναπάντεχη έκπληξη: για πρώτη φορά εμφανίζεται ο αφανής ρεμπέτης Χρήστος Μίγκος, που μιλά και παίζει μπουζούκι!

Να μη σας κρατάω άλλο, κοπιάστε!




Η αξία των λεγομένων του Μίγκου αναφορικά με τις έννοιες ρεμπέτης και μάγκας είναι αδιαμφισβήτητη: λόγος ακατέργαστος, επιβεβαιώνει σε απλά ελληνικά ό,τι δε μας λένε οι 100άδες άσκοπες σελίδες τάχα «λεξικών» και «πονημάτων» του κάθε εστέτ αναλυτού ρεμπετοκλάστη!

Στους τελευταίους αφιερώνω το βίντεο. 

Και σ’ εκείνους που τάχα “αγαπούν το ρεμπέτικο“, αλλά στην ουσία η καούρα τους είναι αν έχουν «συμπάθειες» (και κυρίως σχέσεις αλληλογλυψίματος και "μπράβο") με αυτόν που βγάζει και προβάλλει τα ντοκουμέντα! Κι αν δεν έχουν, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και "απαξιούν" σφυρίζοντας αδιάφορα!

Και σ’ εκείνους που -γραπώνοντας τον παπά από τ' αρχίδια- οικειοποιούνται τα ντοκουμέντα, φροντίζουν την αυτοπροβολή και υστεροφημία τους, θέτουν ψευτοζητήματα "πνευματικής ιδιοκτησίας"...όμως το υλικό και τα ντοκουμέντα είναι για να τα χαίρεται όλος ο κόσμος!

Να το βλέπουν λοιπόν και να (συμ)πορεύονται τώρα που σφίξανε τα κρύα!


Πίκινος

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Ξανθό μαχμούρικο


Η Μπύρα του Πίκινου


Βρισκόμαστε φορές στη ζωή μέσα στη δίνη αυστηρά περιστασιακών συναντήσεων (μωρέ τί «συναντήσεις» αλήθεια; μήτε σταγόνα στον ωκεανό!), που μας σημαδεύουν και - τί ειρωνεία! - μας καθορίζουν!

Κι έρχονται ώρες που οι αναμνήσεις αναδύονται από τα βάθη, και γιομίζει το δώμα μυρωδιές και χρώματα, αέρινα αγγίγματα και πόθους ανεκπλήρωτους, που μετουσιώνονται σε εμπνεύσεις, σαν ετούτη...



  

ΤΟ ΜΠΟΛΚΑΚΙ (*)
(χαρισμένο στην υπέροχη άγνωστη, κείνο το κρύο πρωινό στο τραίνο...)

Αναστενάζω και κοιτώ
το κεντητό μπολκάκι
τα έμορφά σου δάχτυλα
και το ροζέ χειλάκι.
           
~ . ~

Τσακίρικα τα βλέφαρα
μικρή γαλανομάτα
βγαίνουν οι κάμες για τα σε
να δώσουνε μαντάτα
βροντούν οι κάμες για τα σε
βροντούνε στα γιομάτα.
           
~ . ~

Απ’ το παράθυρο κοιτάς
ξανθούλα και νυστάζεις
κουμπώνεις το μπολκάκι σου
μικρούλα και κουρνιάζεις.

~ . ~

Θέλω λογάκια να σου πω
κι εσύ μου χασμουριέσαι
γέρνεις, μαχμούρικο ξανθό,
ευθύς κι αποκοιμιέσαι.

(*) κοντό γυναικείο ζακετάκι, ζιπούνι


Η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Ν. απλώνει σ’ ένα αδιάκοπο ταξίδι ανακάλυψης, σ’ ένα παιχνίδι μάθησης και χαράς!

Τις θερμές μας ευχαριστίες στον Θόδωρο Τσουνάκα, που έδωσε πνοή στο τραγούδι με το ακκορντεόν του.

Πίκινος

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Αυτόγραφο του ρεμπέτη Μιχάλη Γενίτσαρη


Ιστορικά ντοκουμέντα


 
Ιστορικών ντοκουμέντων συνέχεια λοιπόν, καθότι ορισμένα πράγματα από αλλού τα περιμένεις κι από αλλού σού ’ρχονται!

Απέκτησα πρόσφατα το εικονιζόμενο βιβλίο, στη ράχη του οποίου διαβάζουμε το εξής παράδοξο (κάντε κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση):


1. Η ράχη του βιβλίου.

Τιτλοφορείται ως ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ...χμμ...περίεργο! Στη ρεμπέτικη βιβλιογραφία υπάρχει ως γνωστόν μόνο η αυτοβιογραφία του Μιχάλη Γενίτσαρη (1992), υπό την επιμέλεια του Στάθη Gauntlett και εξαντλημένη εδώ και χρόνια από τον εκδοτικό οίκο Δωδώνη (βλ. Υπόμνημα). Και ποιός είναι άραγε ο Σ. ΜΗΛΙΑΣ που αναγράφεται στη ράχη του βιβλίου;

Ας γυρίσουμε σελίδα λοιπόν μήπως και φωτιστούμε...


 2. Το εσώφυλλο του βιβλίου.

Σα ν’ αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα! Πρόκειται προφανώς για την εν λόγω αυτοβιογραφία, ντυμένη και κρυμμένη από τα αδιάκριτα μάτια με μια απλή ιδιωτική βιβλιοδεσία.

Λέτε όμως να γευτούμε κι άλλες εκπλήξεις; Πάμε παρακάτω...


 3. Ιδιόχειρη αφιέρωση του Μιχάλη Γενίτσαρη.

Μπα! Φάρσα θα ’ναι! Ας το δούμε καλύτερα...


4. Ιδιόχειρη αφιέρωση του Μιχάλη Γενίτσαρη (κοντινό πλάνο).


Το εύρημα ξεπερνάει τις προσδοκίες! Πρόκειται όντως για ένα αυτόγραφο του Μ. Γενίτσαρη:

Στο φίλο μου
Σπύρο Μηλερα (εννοεί προφανώς τον Σ. ΜΗΛΙΑ, άγνωστο γιατί γράφτηκε έτσι...)
Με εκτίμηση
Μιχάλης Γενίτσαρης
12-1-93 Αθήνα
Κέντρο „Εννέα όγδοα“ (το γνωστό μουσικό κέντρο των Αθηνών 9/8)



5. Η τελευταία σελίδα, με τη σφραγίδα-υπογραφή του Μ. Γενίτσαρη.


Ποιός ήταν ο Σ. ΜΗΛΙΑΣ

Πρόκειται για τον κ. Σπύρο Μήλια, αρκετά γνωστή -για τους ντόπιους- λαϊκή φιγούρα του Άργους. Ο ίδιος κάνει μια αναδρομή της δράσης του στο βιβλίο:

Σπύρος Μήλιας
Εύθυμα και Αργείτικα
Άργος, 1996

που άλλωστε περιέχει και πολλά λαογραφικά στοιχεία του νομού.

Στο σύντομο βιογραφικό του, ο Μήλιας αυτοχαρακτηρίζεται λίγο-πολύ ως ρεμπέτης, αναφέρει ότι έπαιζε ως αυτοδίδακτος μπουζούκι και ότι είχε φιλία με τον Γ. Παπαϊωάννου, καθώς και στενές σχέσεις με τον Τάκη Μπίνη, του οποίου και υπήρξε ένθερμος θιασώτης.


Πώς έγινε η ανακάλυψη

Το βιβλίο βρέθηκε μαζί με διάφορα άλλα περί ρεμπέτικου και όχι μόνο (ιδιωτικές βιβλιοδεσίες, απλό χοντρό εξώφυλλο με αναγεγραμμένο πάντα το όνομα του προηγούμενο κατόχου).

Το εξαίρετο αυτό ντοκουμέντο (συμπ. των πληροφοριών για τον Σπύρο Μήλια) το χρωστάμε στο γελαστό κορίτσι των Εξαρχείων Εύη Φλίνδρη!

Η Εύη έχει μεράκι και πάθος, ακούραστη ανιχνεύτρια και μεθοδικότατη στη συλλογή, καταγραφή και ταξινόμηση πληροφοριών, μια άριστη επαγγελματίας στο χώρο του παλαιού βιβλίου!

Το παλαιοβιβλιοπωλείο της είναι ένα πραγματικό κέντρο διερχομένων και στέκι cult μορφών, όπως ο συμπαθέστατος Τυφέκιος!

Εύη μου, μ' έκανες πολύ ευτυχισμένο (όπως και ορισμένους εξαιρετικά ζοχαδιασμένους)! Μή σταματάς να μας εκπλήσσεις! Σου εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα!



Υπόμνημα: 

Όποιος επιθυμεί να διαβάσει ολόκληρη την αυτοβιογραφία του Μ. Γενίτσαρη σε ψηφιακή μορφή, ας κάνει κλικ εδώ.

Πίκινος


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Γνησιότερα, δε γίνεται!


Ιστορικά ντοκουμέντα

Ανακάλυψα και ανέβασα στη „Μπύρα του Πίκινου“ το ακόλουθο ντοκουμέντο από την παλιά εκπομπή της ΕΡΤ “ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ“ με θέμα το ζεϊμπέκικο.

Αρχικά, εμφανίζεται ο Γιώργος Ξηντάρης σε σχετικά νεαρή ηλικία, καθώς κι ο αιωνόβιος ε κ π λ η κ τ ι κ ό ς άγνωστος ρεμπέτης Βασίλης Ξενάκης που παίζει και χορεύει! Το μέρος είναι πιθανότατα η ταβέρνα "Πιπεριά" της οδού Πανόρμου στην Αθήνα (ευχαριστώ πολύ τον φίλο thanos από το youtube για τις σημαντικές πληροφορίες!).

Στο δεύτερο μισό της εκπομπής εμφανίζεται ο ρεμπέτης Μιχάλης Γενίτσαρης, που μιλάει για το ζεϊμπέκικο, τους δρόμους και τα κουρδίσματα του μπουζουκιού, παίζοντας παράλληλα μπουζούκι και μπαγλαμά.

Πρόκειται ενδεχομένως για το μοναδικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο, όπου ρεμπέτης περιγράφει και παίζει "ζωντανά" κάποιο ντουζένι (βλ. Υπόμνημα). Η αδέσποτη εκδοχή «της φυλάκης» του Σακαφλιά που ακολουθεί, ακούγεται για πρώτη φορά!

Νομίζω όμως ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...

Απολαύστε εδώ το πρώτο μέρος...



..και το δεύτερο!




Αφιερωμένο από καρδιάς στο φίλο μου Κώστα „Νεαπολιώτη“ Ραυτογιάννη, που αγόγγυστα ανακαλύπτει και μοιράζεται δίχως ανταλλάγματα παρόμοιο πολύτιμο υλικό.



Υπόμνημα: 

Ο ρεμπέτης Στέλιος Κερομύτης σε παλιά ραδιοφωνική του συνέντευξη στη δημοσιογράφο Σοφία Μιχαλίτση, αναλύει διεξοδικά τα ντουζένια και τους σκοπούς, αλλά περιοριζόμαστε δυστυχώς μονάχα στο ακουστικό μέρος.

Μπορείτε ν’ ακούσετε το πρώτο από τα  5 μέρη της συνέντευξης εδώ.

Πίκινος

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Μια δασκάλισσα αλλιώτικη από τις άλλες


Η Μπύρα του Πίκινου


Mπήκε λοιπόν κι αυτό το καλοκαίρι…εδώ λοιπόν μια διαχρονική έμπνευση για να δροσιστείτε (ιδίως όσοι τελευταία ιδρωκοπάτε αγανακτισμένοι και κατσαρολικά φέροντες)!

Η αυθόρμητη συνάντησή μου στο Αμβούργο τον περασμένο Μάη με τον Κώστα Ραυτογιάννη ή „Νεαπολιώτη“ κάρπωσε και την συνεργασία μας. Μετανάστης και άνθρωπος του μόχθου, ο Κώστας με συνάντησε μ' έναν αέρα παλιού γνώριμου. Είχα μάλιστα την χαρά να περευρεθώ στη σοφίτα του, που είναι μια σωστή χρονομηχανή! Όργανα, δίσκοι 78 στροφών, καθώς κι ένα παλιό γραμμόφωνο επισκευασμένο από τον ίδιο τον Νίκο Βραχνά (βλ. Υπόμνημα), του οποίου ο Κώστας υπήρξε γείτονας και φίλος από τα παιδικά του χρόνια, καθώς και μαθητής του μετέπειτα στο μπουζούκι.

Να ευχαριστήσω θερμά τον Δημήτρη Ν. που είχε (και πάλι!) την υπομονή να αναλάβει το ρόλο του «κωπηλάτη», δίνοντας πνοή και ζωντάνια στο τραγούδι με το μπασοκίθαρό του! (για στίχους και λοιπές λεπτομέρειες, κοιτάξτε τα σχετικά σχόλια στο κάτω περιθώριο του video).


Oι στίχοι είναι χαρισμένοι σ’ εσένα Βίκυ, επειδή τους γουστάρισες! Σου εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα!





Υπόμνημα:

Ο Νίκος Βραχνάς ή „Μουστάκιας“ αποτελεί τον τελευταίο ίσως εκπρόσωπο της λεγόμενης «πειραιώτικης σχολής» του ρεμπέτικου. Ο Κώστας έχει συγκεντρώσει και διανέμει ελεύθερα πολύτιμο οπτικοακουστικό υλικό και μαρτυρίες που θα βρείτε εδώ. Τα δείγματα αποτελούν πραγματική σπουδή για την κατανόηση και το παίξιμο του μπουζουκιού του ’30.

Ξανατονίζω εδώ, ότι η διανομή είναι ελεύθερη, για να το βλέπουν κει έξω κανα δυο-τρεις κοπρίτες που κρύβουν (και ενίοτε κρύβονται!) παρόμοιο υλικό...


Πίκινος

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Λαϊκή κιθάρα κατασκευής Άρι Απαρτιάν, 1969


Περί οργανοποιίας 



 Η πρώτη επαφή με μια ρεμπετοκιθάρα Απαρτιάν μου έκανε ζημιά: αναστατώθηκα με τον ήχο και θέλησα  οπωσδήποτε να αποκτήσω μία, κι ας μην ξέρω να παίζω (ρωτώντας κάποτε τη γνώμη του σπουδαίου οργανοποιού Παναγιώτη Καφετζόπουλου για τις Απαρτιάν, με αποστόμωσε, λέγοντας πως: „είναι  α π ό κ τ η μ α!“)!

Μετά από περίπου 1,5 χρόνο αναζήτησης, κατάφερα να βρω μια λαϊκή κιθάρα κατασκευής Άρι Απαρτιάν.

Πωλητής της ήταν ο συλλέκτης δίσκων γραμμοφώνου και οργάνων Σταύρος Κουρούσης, ο οποίος στην αγγελία πώλησης την περιέγραφε σε „άριστη κατάσταση“. Στην τηλεφωνική μας επικοινωνία μάλιστα, μου επεσήμανε ότι ήταν προσφάτως επισκευασμένη από τον κ. Τάσο Κατσίφη, συνεργάτη του γνωστού οργανοποιού κ. Κλεφτογιάννη.

Επειδή στάθηκε αδύνατον να δω και να δοκιμάσω προσωπικά το όργανο, το έκανε για λογαριασμό μου φίλος, πολύ καλός ρεμπετοκιθαρίστας, όπου και με τη βοήθειά του κλείσαμε την αγορά.

Με την πρώτη ευκαιρία, και με μεγάλη αγωνία και χαρά παρέλαβα το όργανο στην εξής «άριστη κατάσταση»:

 
·         καπάκι: ένα μικρό ράγισμα (περίπου 6cm) από χτύπημα, κάποιες γρατζουνιές και σημάδια από χτυπήματα, γενικά σε καλή κατάσταση.
 
·         φιγούρα (από πλαστικό): αντικαταστάθηκε από τον κ. Κατσίφη (celluloid κομμένο στο χνάρι της παλιάς φιγούρας), σωστή δουλειά.
 
·         κάτω καβαλάρης: αυθεντικός, πολύ καλή κατάσταση. Φαίνεται να είχε ξεκολλήσει και ξανακολληθεί παλιότερα, όντας καλά πακτωμένος μεν, αλλά το παλιό κόλλημα-επισκευή επιεικώς απαράδεκτο.
 
·         πλάτη (από κόντρα πλακέ, χαρακτηριστικό των Απαρτιάν!): δύο παλιά, αριστοτεχνικά επισκευασμένα ραγίσματα (περίπου 2cm έκαστο, μετά βίας διακρίνονται) κοντά στην ένωση με τα πλαϊνά, κατά τ’ άλλα σε πολύ καλή κατάσταση.
 
·         πλαϊνά: άριστη κατάσταση.

·         ταστιέρα: πεντακάθαρη, τάστα σε άριστη κατάσταση.

·         πάνω καβαλάρης: αυθεντικός, άριστη κατάσταση.
 
·         καράολο: πολύ καλή κατάσταση.

·         κλειδιά: τα παλιά (χαλασμένα) αυθεντικά κλειδιά αντικαταστάθηκαν από τον κ. Κατσίφη με εξίσου παλιά κλειδιά της δεκαετίας του ’70, με το αιτιολογικό „της παλαιότητας των κλειδιών για λόγους αυθεντικότητας και λόγω του γεγονότος ότι τα σημερινά μοντέρνα κλειδιά λόγω διαστάσεων δεν θα ταιριάζουν“.

Φαντάζει σωστό το σκεπτικό, με τη διαφορά όμως ότι στην πράξη τα «νέα» κλειδιά ήταν σχεδόν άχρηστα!

·         και τέλος: το μπράτσο στην ένωση του τάκου με το σκάφος φανερά ξεκολλημένο.


Σχετικά με το τελευταίο: σε (έμμεση είναι η αλήθεια) επικοινωνία, τόσο ο πωλητής, όσο και ο επισκευαστής, υποστήριξαν:

1)       ο μεν ότι „δε θυμάται να υπήρχε τέτοιο πρόβλημα“,

2)       ο δε ότι „αν συνέβει κάτι τέτοιο, είναι λόγω ξηρασίας της ατμόσφαιρας ή χτυπήματος“!

Δεν είμαι οργανοποιός, ούτε βέβαια διεκδικώ το ρόλο χειροτέχνη. Έχοντας πάντως θητεία στη βαρέα βιομηχανία (και φυσικά όχι στον ελλαδικό χώρο), πιστεύω πως έχω καλή αντίληψη του τί ακριβώς είναι και εξυπηρετεί μια ένωση δύο ξένων σωμάτων. Και στην προκειμένη μπορώ να πω με βεβαιότητα, πως μήτε από ξηρασία συνέβει η αποκόλληση, μήτε από χτύπημα!

Όχι ότι τέτοιες ζημιές δε συμβαίνουν και είναι φυσικά επισκευάσιμες, απλά: σιχαίνομαι το θέατρο και τις -κατά τον Καβάφη- „πολλές κινήσεις και ομιλίες“…

Κι επειδή στο ιστορικό αυτό όργανο, αλλά πολύ περσότερο στην καλή μου διάθεση δεν πρέπουν ούτε αξίζουν βαρυθυμίες λόγω φτηνής συμπεριφοράς εμπορίσκων, δεν έμεινε και άλλη επιλογή: απ’ τ’ αυτί και στο μάστορα!

Την αποκατάσταση ανέλαβε ο κατασκευαστής κιθάρας  Thorsten Lietz, ο οποίος:

α) αφού εξέτασε την κιθάρα, απαρίθμησε τις επισκευές περιορισμένος στα απολύτως απαραίτητα, ώστε να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του οργάνου,

β) ανέλυσε λεπτομερώς το κοστολόγιο, υπογραμμίζοντας ο ίδιος πως „είναι τεχνίτης, πράγμα που σημαίνει ότι η δουλειά που ενδεχομένως θα προκύψει μπορεί να διαφοροποιηθεί κατά +20% της συμφωνηθείσας τιμής, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα φροντίσει να μ’ ενημέρωσει πρωτού προχωρήσει“.

Συμφωνήσαμε σε:

·         επανατοποθέτηση μπράτσου (διαδικασία γνωστή ως neck reset) με όλα τα παρελκόμενα (τρίψιμο κ.λ.),

·         εσωτερική ενίσχυση του ραγίσματος του καπακιού (το ράγισμα ήταν ισχνό, έτσι το άνοιγμα του καπακιού ευτυχώς όχι απαραίτητο),

·         αλλαγή κλειδιών με γιαπωνέζικα Gotoh, εξαίρετα στη χρήση όσο και στην όψη (και το κυριότερο: μια χαρά ταίριαξαν οι διαστάσεις, μονάχα οι τρύπες ανοίχτηκαν με το δράπανο ελαφρώς μεγαλύτερες, κύριε Κατσίφη!).

Όπως έγραψα, ο κάτω καβαλάρης στην τωρινή κατάσταση είναι καλά πακτωμένος και μια επανατοποθέτηση θα ήταν ίσως επιζήμια για το καπάκι, έτσι και δε κρίθηκε στην παρούσα φάση απαραίτητη.

Με νέο λουστράρισμα (και συνεπώς στοκάρισμα και τρίψιμο) δεν θέλησα επίσης να μπλέξω...η κιθάρα δε κρύβει τα χρόνια της και είναι ιδιαίτερα ελκυστική!

Ο μάστορας εκπλήρωσε τη συμφωνία μας με μεράκι, γνώση και συνείδηση, δίνοντας επιπλέον και εγγύηση 6 μηνών για οτιδήποτε προκύψει (Danke für alles, lieber Thorsten!). Η τελική τιμή δε (λαμβάνοντας υπόψην ότι τα κλειδιά της επιλογής μου ήταν σχετικά ακριβά) δεν ήταν καθόλου υψηλή.




1. Και το όνομα αυτής: "Κωστής" (φόρος τιμής στον Μπέζο)! Έτοιμη για νέες συγκινήσεις!


 
2. Η πυρογραφία, ίδια με αυτή του μεγάλου αδελφού Γρηγόρη, αλλά με Α. αντί για Γ. Εγγυημένος ήχος!


 
3. Λεπτομέρεια από το καπάκι.



4. Λεπτομέρεια από το τελείωμα της ταστιέρας. Φοράμε 11άρες Pyramid silver.


 
5. Το κλασσικό καράολο των αδελφών Απαρτιάν.



6. Τα νέα κλειδιά (μαύρες βίδες, εβένινα αυτάκια!).


Όσο για τον ήχο...βγαλμένος θαρρείς από τις ηχογραφήσεις του Περιστέρη, ισορροπημένος, ζεστός και ξύλινος, καντίνια που μαχαιρώνουν όλο γλύκα, σκαφτή μπασαδούρα!

Όντας ατάλαντος τριχορδάς, ομολογώ πως πάντα ζήλευα τους ρεμπετοκιθαρίστες! Τουλάχιστον τώρα δεν υστερώ σε τίποτα σε ό,τι αφορά το όργανο! Όσο για ηχητικά δείγματα...οψόμεθα (ας μάθω πρώτα να παίζω αξιοπρεπώς μπουζούκι!).


Υπόμνημα:

Χρήσιμες πληροφορίες (ίσως και οι μοναδικές που υπάρχουν) σχετικά με τους αδερφούς Απαρτιάν θα βρείτε εδώ.

Χαρακτηριστικό δείγμα παιξίματος μιας κιθάρας Γρ. Απαρτιάν μπορείτε να δείτε και ν’ ακούσετε εδώ.



Πίκινος

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Μια σύνθεση, ένα πείραμα, ποικίλες αντιδράσεις!

Η Μπύρα του Πίκινου


Έπεσε στα χέρια μου μια παλιά πλάκα γραμμοφώνου, δυστυχώς σε άσχημη κατάσταση. Η (μαύρη) ετικέττα είναι εντελώς φθαρμένη, δεν διακρίνεται ουσιαστικά κανένα στοιχείο. Επιπλέον, παίζει μονάχα η μια πλευρά του δίσκου.

Με τη βοήθεια φίλου που καταγίνεται εδώ και χρόνια με γραμμόφωνα, καταφέραμε να μετατρέψουμε το τραγούδι σε ψηφιακή μορφή και ορίστε το αποτέλεσμα των κόπων μας:


Ενθουσιαστήκατε;! Αν ναι, λυπάμαι: άνθρακες ο θησαυρός!


Στο ακόλουθο video παρουσιάζεται η...«αυθεντική» εκτέλεση του τραγουδιού,  σε δικούς μου στίχους και σύνθεση του σπουδαίου μουσικού και φίλου Δημήτρη Ν. (για στίχους και λοιπές λεπτομέρειες, κοιτάξτε τα σχετικά σχόλια στο κάτω περιθώριο του video).



Ο Δημήτρης είχε την εξαίσια ιδέα-βόμβα, πρωτού παρουσιασθεί επίσημα το τραγούδι, να το ντύσει ψηφιακά ώστε να φαντάζει παλιό και ξεχασμένο, με σκοπό βέβαια να ζυγιστούν και οι αντιδράσεις!

Η ιστορία έλαβε σε χρόνο-ρεκόρ διαστάσεις και συζητήθηκε στα δύο μεγάλα fora του ρεμπέτικου, συγκεκριμένα εδώ, όπως επίσης κι εδώ.


Τα συμπεράσματα και τα (ενδεχόμενα) σχόλια σχετικά με το τραγούδι σας ανήκουν δικαιωματικά. Προσωπικά, επιβεβαίωσα για πολλοστή φορά τις κρίσεις μου για τα κρατούντα στο ρεμπέτικο χώρο...


Υποσχόμαστε πως όσο τα τραγούδια θα έχουν κάτι να πουν, θα συνεχίζεται και η προσπάθεια. Διασκεδάζουμε αφάνταστα στο δημιουργικό μας ταξίδι και πλέουμε -γελώντας ξεκαρδισμένοι!- σε άλλα νερά!    



Πίκινος