Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Ρεμπετοκάλαντα της Πρωτοχρονιάς!

Ένα Ψυχοσάββατο, όμως, ήτανε να φέρει ο κόσμος κόλλυβα για τους πεθαμένους τους και προσφορές. Εγώ μέσα στην εκκλησία, στο ιερό, είδα τρεις γκαζοντενεκέδες μέσα σε τσουβαλάκια και μου κίνησαν την περιέργεια. Ύστερα που φέρνανε τα κόλλυβα, έβλεπα που του ’χε πει του καντηλανάφτη ο παπάς αφού τα διαβάσουν, να τ’ αδειάζει στους ντενεκέδες. Είχανε γίνει μισοί οι ντεκεκέδες κόλλυβα και 14 ή 15 προσφορές ήτανε όλες μαζί.


Απόξω από την πόρτα της εκκλησίας, ήτανε καλή μέρα θυμάμαι, είχανε έρθει οι φτωχοί και καθόντουσαν. Γέροι, παιδιά, να τους δώσει λίγα κόλλυβα να φάνε και λίγο προσφορά. Κι ο παπάς λοιπόν, έβλεπα εγώ σ’ ένα σημείο και δίνει του καντηλανάφτη ένα δίσκο και θα είχε μισή οκά κόλλυβα και του λέει: „άντε δώστους από λίγα“!




Δε μου άρεσε που το είδα αυτό. Δεν ήτανε σωστό. Πάει αυτός όξω, τους έδωσε από λίγα. Αυτοί τί να πούνε;! Έρχεται η ώρα που τελείωσε η λειτουργία κι έφυγε ο κόσμος. Έρχεται ο παπάς και μας λέει, στους τρεις πιτσιρίκους: „μή φύγετε γιατί σας θέλω!“.  Τόνε βλέπω που έριχνε τις προσφορές στην τσέπη, τσουβαλάκι ήτανε. Όλες οι προσφορές χωθήκανε μέσα στις τσέπες. Μας φορτώνει τους ντενεκέδες στον ώμο και του τις πάμε απ’ το Χατζηκυριάκειο στη Βαγγελίστρα, που είναι ο δρόμος που αρχινάει η Τζαβέλας και το Γηροκομείο.

Το σπουδαίο ήτανε: γιατί να την κάνει αυτή την εξήγηση ο παπάς;! Να μη δώσει στα ανθρωπάκια τα φτωχά απόξω, που ήταν του Θεού οι ανθρώποι. Λέει ότι αυτός είναι του Θεού ο άνθρωπος, αλλά στην πράξη ήτανε του διαβόλου ο άνθρωπος με το να τα πάρει αυτά και ν’ αφήσει νηστικούς όλους αυτουνούς που θέλανε να φάνε λίγο ψωμάκι και λίγο κόλλυβο. Κακή πράξη, άσχημη.
....
[απόσπασμα από τις παιδικές αναμνήσεις του ρεμπέτη Θανάση Αθανασίου στην αυτοβιογραφία του: 
Αθανάσιος Αθανασίου: Αυτή είναι η ζωή μου, Αίγινα 1997.]
------------------------

Δε θέλησα εξαρχής να δώσω πολιτικό ή άλλο χαρακτήρα στο blog. Για τα περί (συ)στράτευσης της τέχνης, έχω επίσης τοποθετηθεί εκτενώς κατά καιρούς.

Αφορμή για την πρωτοχρονιάτικη παρατυπία...το πολυσύχναστο «δημοσιογραφικό» Press.gr

Πάλαι ποτέ αποκαλυπτικό, κατήντησε δυστυχώς σήμερα να δίνει βήμα σε κάθε καρυδιάς καρύδι, από επίδοξους δημοσιογραφίσκους και παλαίμαχους ρεπόρτερ της μπαγιατίλας (πχ Λιμπερόπουλος) μέχρι φιλοσοφούντες εστέτ και χομπίστες υβριστές...

Με το ακόλουθο άρθρο του, εξέπληξε αλλά και ταυτόχρονα τίμησε τον Δημήτρη Ν. κι εμένα.


Όσα δε θα σας αποκαλύψουν οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ, τα γλυκοψιθυρίζουν οι μουσικές...χαρείτε εδώ το τραγούδι μας…καλό και δημιουργικό 2012!



ΜΟΡΤΙΚΟ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙ

Μόρτης καλόγηρας χτυπά το καμπανάκι
κι απ' του κελιού τις ερημιές
περνοδιαβαίνει τις πλαγιές
πάνω στο γαϊδουράκι!

~.~

Στον Άθω μόνασε, τον ξέρουνε για βλάμη!
Κότσο δεμένα τα μαλλιά
κονίσματα και χαϊμαλιά
μπεγλέρι στην παλάμη!

~.~

«Σπολλάτη γέροντα, μαγκίτη από κούνια!»
Βαθειά στου ράσου την κοπή
έκρυβε δίχως να ντραπεί
φουντίτσες και ματζούνια!

~.~

«Στον ίσκιο κόπιασε και δώσε την ευχή σου
στου Αγιονόρους τα παιδιά
να μη μας πάρουν μυρωδιά
μόρτη του παραδείσου!»



Υπόμνημα:

Eυχαριστώ τη δαιμόνια φίλη μου Εύη Φλίνδρη, που βρήκε και μου κράτησε την πραγματικά δυσεύρετη αυτοβιογραφία του Θ. Αθανασίου. 


Πίκινος

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Ινδέζα μάγισσα


Η Μπύρα του Πίκινου

Τυχερός όποιος βρέθηκε και περπάτησε στην Ινδία! Γνώριμα ακούσματα, μπαχάρια και κασμίρι, ειλικρινή αστραφτερά χαμόγελα (αχ! το «Κάρμα»! με μαεστρία να βαστάει τα χαλινάρια στο διάβα τόσων και τόσων αιώνων!), περήφανη αραπιά που έλαμψε ξεχυλίζοντας χρυσό και πετράδια σε αλλοτινούς αλεξανδρινούς χρόνους, τον βασανίζουν γλυκά ακόμα και στις πιο μύχιες σκέψεις του, κάνοντάς τον να στριφογυρνάει τις νύχτες στα σκεπάσματα...


Για τον Νίκο Ρονδέλη δε θα πω πολλά...όχι επειδή είμαστε παλιόφιλοι, αλλά θεωρώ πως, αν δεν έχει βιώσει κανείς από κοντά την σκηνική του παρουσία δε μπορεί να αντιληφθεί...ο άνθρωπος αυτός πλάστηκε για το ούτι και το πάλκο!

Eυχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Μιναχείλη, που μας ταξίδεψε με το κανονάκι του! Μουσικοί της δικής του παλιάς στόφας (γαλουχημένος μάλιστα από γενιά με παράδοση και γνώση βαθειά στο αντικείμενο) δύσκολα βγαίνουν πια...

Τα σέβη μας στον αφανή Ζαχάρη Γκιαούρογλου, που χάραξε με το παράπονο και την νταλκαδιάρικη φωνή του το τραγούδι!


Οι στίχοι του ντουνιά ολόκληρου στα πόδια σου ινδέζα μου, δε φτάνουν να τραγουδούνε τη στιγμή που με λύγισε το πρώτο σου βλέμμα...Για σένα και μόνο Sonali, γυναίκα της ζωής μου!





ΙΝΔΕΖΑ ΜΑΓΙΣΣΑ

Μ' έχουν βάλει στα μεράκια
ινδέζα μάγισσα
τα ολόμαυρα φρυδάκια
χερομάντισσα.

Τα περήφανα φρυδάκια
χερομάντισσα
μ' έχουν βάλει στα μεράκια
μαύρη μάγισσα.

         ~.~

Γιασεμί στο παραθύρι
και λεμονα(ν)θό
για να σκάσουν οι οχτροί σου
και να λυτρωθώ.

Μαύρα χείλη να φιλήσω
ή θα σκοτωθώ
γιασεμί στο παραθύρι
και λεμονα(ν)θό.

         ~.~

Ξόμπλια της αγάπης ράβεις
ινδέζα μάγισσα
μυστικά φωτιές ανάβεις
χερομάντισσα.

Τί κι αν μ' έλεγαν αλάνι
χερομάντισσα
θα σε πάρω με στεφάνι
μαύρη μάγισσα.



Πίκινος


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Τετ-α-τετ με τον Χρήστο Μίγκο


Ιστορικά ντοκουμέντα

Ζυγώνει ο χρόνος στο τέλος του, ας συνεχίσω λοιπόν κι εγώ με ντοκουμέντα. Ανακάλυψα και ανέβασα στη „Μπύρα του Πίκινου“ το ακόλουθο ντοκουμέντο από την παλιά εκπομπή “ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ“ με θέμα το ρεμπέτικο.

Αρχικά, εμφανίζεται η Ρόζα Εσκενάζυ που χορεύει, εμφανώς συγκινημένη μιλάει για τη ζωή της και τραγουδά. Αποσπάσματα των σκηνών έχουν προβληθεί παλιότερα σε εκπομπή της ΕΤ1 με θέμα τη ζωή της, εδώ όμως βλέπουμε ολόκληρο το αρχικό ντοκουμέντο!

Στο δεύτερο μέρος της εκπομπής, οι ρεμπέτες Γιάννης Κυριαζής και Απόστολος Καλδάρας στο σπίτι του δεύτερου, τραγουδούν διφωνία την επιτυχία „Εβίβα ρεμπέτες“ με κιθάρες! Έπειτα, ο Κυριαζής μιλάει για τη ζωή και την πορεία του στο τραγούδι.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος επιφυλάσσει μια αναπάντεχη έκπληξη: για πρώτη φορά εμφανίζεται ο αφανής ρεμπέτης Χρήστος Μίγκος, που μιλά και παίζει μπουζούκι!

Να μη σας κρατάω άλλο, κοπιάστε!




Η αξία των λεγομένων του Μίγκου αναφορικά με τις έννοιες ρεμπέτης και μάγκας είναι αδιαμφισβήτητη: λόγος ακατέργαστος, επιβεβαιώνει σε απλά ελληνικά ό,τι δε μας λένε οι 100άδες άσκοπες σελίδες τάχα «λεξικών» και «πονημάτων» του κάθε εστέτ αναλυτού ρεμπετοκλάστη!

Στους τελευταίους αφιερώνω το βίντεο. 

Και σ’ εκείνους που τάχα “αγαπούν το ρεμπέτικο“, αλλά στην ουσία η καούρα τους είναι αν έχουν «συμπάθειες» (και κυρίως σχέσεις αλληλογλυψίματος και "μπράβο") με αυτόν που βγάζει και προβάλλει τα ντοκουμέντα! Κι αν δεν έχουν, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και "απαξιούν" σφυρίζοντας αδιάφορα!

Και σ’ εκείνους που -γραπώνοντας τον παπά από τ' αρχίδια- οικειοποιούνται τα ντοκουμέντα, φροντίζουν την αυτοπροβολή και υστεροφημία τους, θέτουν ψευτοζητήματα "πνευματικής ιδιοκτησίας"...όμως το υλικό και τα ντοκουμέντα είναι για να τα χαίρεται όλος ο κόσμος!

Να το βλέπουν λοιπόν και να (συμ)πορεύονται τώρα που σφίξανε τα κρύα!


Πίκινος