Αστρική ύλη

Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι τάχα «δε θα ξαναπάει γυρεύοντας!». Όμως τα πράγματα πορεύονται αυτόνομα.  
Α γ ρ υ π ν ο ύ ν. Και σε χρόνο ανυποψίαστο βαδίζουν ολοταχώς κατά πάνω σου αιφνιδιάζοντας, καθώς ο κλέφτης τη νύχτα...

.

.

.

Βρέθηκε μπροστά σε μια υπερβατική κατασκευή. Αισθάνθηκε μάτια να τον κοιτάζουν μέσα από τις απόκοσμες εκείνες τρύπες του καπακιού (μωρέ μπάς και του σάλεψε;!). Πέρασε τα φιλήδονα δάχτυλα πάνω από τη μονολιθική επιφάνεια, χάζεψε τις κλίσεις, ψηλάφησε τις ενώσεις, μέτρησε το μάνικο πόντο-πόντο. 

Χουφτώνει την πένα, χτυπά...

«Οι νότες φεύγουν θαρρείς και πετάς πορτοκάλια!», τούπε ο Μάστορας!

 

(Ο δεινός χειριστής του λόγου, με ετοιμοπόλεμο οπλοστάσιο τις γλώσσες των ανθρώπων, θα τάβρισκε σκούρα να περιγράψει στο χαρτί ήχους...κι αυτός, με μιά φράση ξεδιάλυνε τα πάντα, σαν αγέρας που καθαρίζει συννεφιασμένο ορίζοντα!)

Πάλευε να καταλάβει το άγνωστο σώμα, λες κ‘ έπεφτε διεγερμένος στο στρώμα με καινούργια ερωμένη! 

«Δεν είναι, λοιπόν, ξύλο αυτό: είναι αστρική ύλη!». Έτσι προσπάθησε κάποτε ο Μάστορας να του το εξηγήσει χαμογελώντας!

 

Ήταν πιά πεπεισμένος, πως τελικά και ο ίδιος ο Μάστορας αστρική ύλη είναι: अवतार (ava-tāra) εξωγήινης οντότητας κρυμμένης στο Έρεβος μακρινού Γαλαξία! Πανόπτης, μα ταυτόχρονα κι ανέμελος «παῖς πεσσεύων»!

Και τα μπουζούκια του: μετεωρίτες! Εξακοντισμένοι ορμητικά από σίγουρο χέρι, διαγραφούν πύρινη τροχιά μορφώνοντας το υπερφυσικό τους μέταλλο, στροβιλιζόμενα γλυπτά περίτεχνα, που καταφθάνουν βίαια και σκάνε δίπλα μας, γεννώντας Αναρχία!..

 

Τί τα θές;.. Α υ τ ά  παθαίνει όποιος πάει γυρεύοντας! Τίποτα δεν αξίζει στον κόσμο αν δεν ενδώσεις ως το τέλος, ώσπου να καείς!!

                                                                     
                                                                      Πίκινος