Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Contra loquendi censuram

Σαν εισαγωγή

Η γνωριμία μου με το ρεμπέτικο έγινε χειμώνα του 1998, σ’ ένα δώμα στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, στο Μπεγουλάκι Πατρών. Πρωτοετής εκεί, περνούσα τα βράδια παρέα με το παλιό φορητό ραδιοκασσετόφωνο του πατέρα μου, πρωτακούγοντας στο ράδιο τα τραγούδια που μέχρι και σήμερα αφουγκράζομαι (όπως λογιότατα έγραψε ο Ηρακλής Αποστολίδης, «το ζήτημα είναι να έχει κανείς τουλάχιστον αυτιά!»).

Θες δε θες όμως, όταν μπεις στο χορό θα χορέψεις! Καταδυόμενος σήμερα στον μοντέρνο ρεμπέτικο χώρο, και τί δε συναντάς;!

«Ρεμπετολόγοι», «ερευνητές» (η έρευνα γίνεται ex nihilo κύριοι, όχι ξεθάβοντας πτώματα και παρουσιάζοντάς τα ως προϊόν δήθεν «έρευνας»!), «συγγραφείς», βιογράφοι, αρθρογράφοι, λεξικογράφοι και «λεξικογράφοι», μάχιμοι αριστεροί, «λούμπεν προλεταριάτο» (αν κατάλαβε ποτέ κανείς τη σημασία, ας μου σφυρίξει μπας και φωτιστώ...οι δε κουκουέδες έπεισαν το εγώ τους ότι το κατάλαβαν!!), «αστοί» (sic) και «χωριάτες», δεξοί, ζερβόδεξοι, πληρωμένοι, πράκτορες, υποπράκτορες, ξένοι παρατηρητές και τοποτηρητές, συλλέκτες παλιών δίσκων γραμμοφώνου και οι πολέμιοί τους «θεματοφύλακες της παράδοσης» (οι όψεις του ιδίου νομίσματος), φωνάσκοντες ρεμπετόπουστες, μα και βεβαιότατα οργανοποιοί (με τσίπα ή χωρίς), «τραγουδοποιοί» και «συνθέτες», μουσικοί άριστοι εώς για καρπαζά, στέκια, μαγαζάτορες, «ελάχιστη κατανάλωση», πορτιέρηδες και γκαρσόνια, νταβατζήδες στα μεράκια μας....μα και γεροντόμαγκες σωστοί (ελάχιστοι εναπομείναντες πια), όπως και φιλότιμοι (ανώνυμοι κατά βάση!) αργάτες του λαϊκού μας τραγουδιού, που βλέπουν τη γνώση σαν φωτιά και όχι σα λέπρα(!)...σύμπαν ολάκερο και σωστή ανθρώπινη κωμωδία!

Όπως αναγράφεται και στην κεφαλίδα του ιστολογίου, εδώ θα κρίνεται οτιδήποτε αφορά το ρεμπέτικο τραγούδι, είτε είναι άξιο, ουσιαστικό και ποιοτικό, είτε χρήζει επίκρισης.

Ξέρω τί θα μου πείτε:  «ποιός είσαι ’σύ που θα κρίνεις»;

Eίμαι αυτός που είμαι, εσείς είστε αυτοί που είστε και θα με κρίνετε (μου είναι αδιάφορο) βάση των όσων λέω και γράφω.

Contra loquendi censuram (εναντίον της οιασδήποτε λογοκρισίας), λοιπόν! 

Πίκινος

1 σχόλιο:

  1. Καλά τα λες: παπατζήδες, ξερόλες και αμπελοφιλόσοφους (κατά μόνας ή σε παρεάκια), όλους αυτούς τους δηθενάδες για κάποιο λόγο τους τραβάει το ρεμπέτικο συγκεκριμένα (και όχι, λχ άλλες μουσικές).

    Όμως, γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

    Εσύ έχεις κάποια εξήγηση; Άν έχεις, ας το συζητήσουμε, γιατί εγώ δεν βρίσκω καμία εξήγηση καλή - μόνο πολλές μέτριες. (Και το παράδοξο είναι οτι τα λόγια και οι μελωδίες των τραγουδιών πρεσβεύουνε ακριβώς τα αντίθετα!)

    Πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον πάντως το ερώτημα. (Και δεν θα μπορούσε πχ να τεθεί στα σχετικά φόρουμ γιατί, μετά, παίζεις στην έδρα τους!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή