Άγνωστες πτυχές του στιχουργού Κώστα Κοφινιώτη

Ιστορικά ντοκουμέντα

Ανακάλυψα στα σκουπίδια -κυριολεκτικά!- ενός γύφτου το ακόλουθο βιβλίο. 

1. Η φωνή της Μάνας – εξώφυλλο

Πρόκειται για μια αυθεντική, πιθανότατα ιδιωτική έκδοση 30 αραιοτυπωμένων σελίδων σε μέτρια ποιότητα χάρτου με ορισμένα σημάδια οξείδωσης, αλλά γενικά σε πολύ καλή κατάσταση. Δυσπιστώντας αρχικά και θεωρώντας σύμπτωση τη συνωνυμία, γύρισα σελίδα:

2. Πιθανή χειρόγραφη αφιέρωση του Κ. Κοφινιώτη

H έντυπη αφιέρωση στον συνθέτη Νίκο Γούναρη ενίσχυσε τις υποψίες μου! Δεν κατάφερα ν’ αποκρυπτογραφήσω την χειρόγραφη αφιέρωση...αν και το καλλιγραφικό ΚΚ στο τέλος προδίδει πιθανότατα τον συγγραφέα. Γυρνώντας στην επόμενη σελίδα, σιγουρεύτηκα για ποιόν πρόκειται!

3. Πορτραίτο του Κ. Κοφινιώτη (σελ. 3)

Ελάχιστες οι αναφορές σχετικά με τον πολισχιδή βίο του (1915 - 22.07.1987)· ποιητής, στιχουργός, υπάλληλος, διοργανωτής...καλλιστείων!^[1] Απεδείχθη άξιος τραγουδοποιός με αδιαμφισβήτητο στίγμα στη ρεμπέτικη δισκογραφία. Ανάμεσα στα ποιοτικότερα, αληθινά (κ’ επίκαιρα!) τραγούδια του, ξεχωρίζουν:

Μπήκε ο χειμώνας (Η παλτουδιά)

Μουσική: Παναγιώτης Τούντας

Εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής

Δίσκος COLUMBIA DG 6590

Μέσα στη βαρυχειμωνιά (Ο καστανάς)

Μουσική: Δημήτρης Σέμσης

Εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής

Δίσκος HMV AO 2683

Αγαπητός κ’ ιδιαίτερα δραστήριος στο αντίπαλο δέος του ρεμπέτικου, το «ελαφρό» τραγούδι, συνέγραψε πάμπολλα στιχουργήματα^[2].

Αναζήτησα σχετικές αναφορές στη ρεμπέτικη βιβλιογραφία...μάταιος κόπος. Στα βέβαια πάντως, δεν είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που εξέδωσε ο Κοφινιώτης. Μεταξύ άλλων βιβλίων του, αντίτυπο φέρεται να υπάρχει στον ψηφιακό κατάλογο της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

 

Από αξιολογικής πλευράς, τα ποιήματα δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Το „Ελεγείο στο νωπό τάφο του Νίκου Γούναρη“ (σελ. 15) αποτελεί στερνό φόρο τιμής στον συνθέτη, φανερώνοντας τις στενές σχέσεις μεταξύ των δύο καλλιτεχνών.

Κλείνοντας, επέλεξα να σας δώσω ένα μονάχα ποίημα...όχι επειδή το θεωρώ ως «καλύτερο», παρά γιατί είναι η εξομολόγηση και το παράπονο ενός "Μεγάλου παιδιού", που τα όνειρα και οι εμπνεύσεις του μας συντροφεύουν μουσικά μέχρι και σήμερα!

Ο ΤΑΓΚΟΓΡΑΦΟΣ

Ήθελα νάμουν ποιητής και τίποτ’ άλλο

ένα παιδί Μεγάλο!

Μα η μάνα μου τ’ έβλεπ’ αυτό με βλοσυρότη!

Κι όλο μουρμούριζε, κι όλο βλαστημούσε

την Ποίηση, την αιώνια νειότη,

που απ’ τη δουλειά μου με απασχολούσε.

Τόλεγε καθαρά θυμό γιομάτη:

θα προτιμούσε νάμουνα μπακάλης,

εργάτης, αχθοφόρος, τέλος, κάτι…

παρά σκλάβος της Τέχνης της μεγάλης!

Τόλεγε καθαρά κ’ εγώ πονούσα

κ’ ήταν στιγμές-στιγμές που με μισούσε…

Κι άφηνα τα μάτια μου προς τα αιθέρια,

σα νάλεγα τον πόνο μου στ’ αστέρια

σα νάθελα να βρω κάποιο μου φίλο

και το παράπονό μου να του στείλω…

Ήθελα νάμουν ποιητής και τίποτ’ άλλο

ένα παιδί Μεγάλο!

Κι όταν βρήκα μία θέση σε γραφείο

κ’ η μάνα μου μ’ αγάπη με κοιτούσε,

πάλι του στίχου εγώ το μεγαλείο

ένοιωθα πιό πολύ πως με τραβούσε!

Ήταν στενοί οι τοίχοι της δουλειάς μου

κι ο πόθος πιό μεγάλος της καρδιάς μου.

Πόσα γραφεία άλλαξα στ΄ αλήθεια

κι ας έδειχν’ επιμονή μεγάλη.

Η λύση αυτή μου γίνηκε συνήθεια

μες στης σκληρής ζωής τη βιοπάλη

έτσι ειν’ ο κόσμος,..τί να γίνει;

Όποιος πεθάνει κι όποιος μείνει!

Αλλού, όταν μαθαίνανε ποιός είμαι,

μου λέγαν για γραφιάς δεν κάνω…

θάχανα το ταλέντο μου εκεί μέσα

και μ’ άφηναν στους δρόμους να πεθάνω!

Είδα κι απόειδα μέσ’ την καταιγίδα

ο ποιητικός μου οίστρος ξαγρυπνούσε,

άνθιζ’ η Τέχνη, φωτεινή ελπίδα,

μα η μάνα μου στο σπίτι, εκλιπαρούσε.

Ο πόνος της Μητέρας είν’ μεγάλος…

τον ένοιωθα όσο κανένας άλλος!

Κι από τότε η φτωχή μου η Μούσα

της Τέχνης δεν αγγίζει τα λουλούδια.

Γράφει απλά, ερωτιάρικα τραγούδια…

τί νάκανα; πώς θέλατε να ζούσα;

Κ’ οι στίχοι που η Μητέρα καρτερούσε

φέρνουν κέρδη, που δεν καρτερούσε!

Σαν άσημος που είμαι Ταγκογράφος,

τη Δόξα μου, τη σκέπασε ο τάφος!

Μ’ αν ξέρατε, το λέω το μυστικό μου,

τώρα που μ’ αγαπούν στο σπίτι όλοι

και ζώ κάπως καλά σ’ αυτήν την Πόλη

δεν έσβησεν ακόμα τ’ όνειρό μου!

Σε σας το λέω γίγαντες της πέννας

δεν άλλαξε τον πόθο μου κανένας!

Ήθελα νάμουν ποιητής και τίποτ’ άλλο

ένα παιδί Μεγάλο!

Καλό και δημιουργικό 2014!

Πίκινος 

Σημειώσεις:

^[1]“Για τον έρωτα μιας Διαμάντως...“ Συνέντευξη του Κώστα Κοφινιώτη στον Δημήτρη Γκιώνη [Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 08.08.2009] (κάντε κλικ εδώ)

^[2]Κάποιες παρτιτούρες «ελαφρών» τραγουδιών του Κ. Κοφινιώτη (κάντε κλικ εδώ) βρέθηκαν στο Μουσείο Κωστή Παλαμά στο Μεσολόγγι. Μέσω της φιλικής διαμεσολάβησης του κ. Δημήτρη Νικολάου, μου παραχωρήθηκαν ευγενικότατα από τους συνεργάτες του μουσείου προς ψηφιοποίηση...τους ευχαριστώ όλους θερμά!