Μεγάλος απών: το ελληνικό τραγούδι!

Κριτικό σημείωμα

H ανακοίνωση του φεστιβάλ

(πηγή: Free Voice Records)

Στα μέσα Οκτώβρη ολοκληρώθηκε υπό την αιγίδα του Δήμου Στυλίδος το φερόμενο ως „1^ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Τραγουδιού Στερεάς Ελλάδας“. Στην επίσημη ιστοσελίδα της διοργάνωσης, διαβάζουμε ότι πρόκειται πρακτικά για έναν ιδιωτικό διαγωνισμό τραγουδιού (με έπαθλο την παραγωγή και κυκλοφορία δίσκου) από την δισκογραφική εταιρεία Free Voice Records που εδρεύει στη Λαμία.

Το βασικό ερωτήμα που προκύπτει: τί νόημα μπορεί να έχει και τί ακριβώς υποτίθεται ότι προάγει ένας «διαγωνισμός» τραγουδιού;

Αυστηρά προσωπική μου θέση, είναι ότι οποιοσδήποτε «διαγωνισμός» στην τέχνη δεν έχει απολύτως κανένα νόημα (σάμπως τρέχουμε σε αγώνες ν’ αποδείξουμε το άλμα ή την ταχύτητά μας;!). Σέβομαι τα κίνητρα (π.χ. προσωπική αναγνώριση, συμβόλαιο ή έστω μεροκάματο) όμως δε με αφορούν. Ο Λόγος εκφράζεται μέσω της ατομικής δημιουργίας (η οποία όταν παρουσιάζεται στο κοινό βεβαιότατα κρίνεται, έπειτα τα άξια δε χρήζουν επιτροπές ή μεσάζοντες!) και μας ανήκει δικαιωματικά.

Για να εμπλέκεται όμως στο εγχείρημα ένας σημαντικός Δήμος της χώρας με έντονα παραδοσιακό υπόβαθρο, δε μπορεί παρά να περιμένει κανείς αξιόλογες συμμετοχές από νέους καλλιτέχνες που ασχολούνται με το ελληνικό τραγούδι (έστω κι αν ο διαγωνισμός δεν υπήρξε δεσμευτικός, παρά ανοιχτός σε όλα τα μουσικά είδη) και  σ τ ε ρ ο ύ ν τ α ι  τ α  μ έ σ α!

Η καλόπιστη θεώρηση όμως αναιρείται πάραυτα: δεν έχει παρά ν’ ακούσει κανείς τα προκριθέντα τραγούδια!

Ηλεκτριζέ pop τσιχλοροκάκια με ολίγη από fusionέντεχνο σερβιρισμένα σε πλαστική ενορχήστρωση, ντεμέκ οργισμένα μπλαζέ πανκοτυπάκια επιδιδόμενα σε λυσσαλέες εναλλαγές κιθαριστικών ακκόρντων, στον αντίποδα δε ασπροντυμένες, φρεσκοσιδερωμένες, μυρωδάτες κοπελίτσες γαλουχημένες με γαλλικά, πιάνο, μαθήματα άναρθρης ορθοφωνίας, πειραγμένα φωνητικά με φίλτρα παραμόρφωσης, στοιχειωμένοι αστοιχείωτοι «στίχοι», σκόρπιες, ανούσιες φράσεις δω κ’ εκεί για να γεμίσουμε τον μουσικό χρόνο (θαρρείς να στουμπώναμε γαλοπούλα, μέρες πούναι!) και στο βάθος…„κύπος“(!) (αντί κήπος, δείτε το τραγούδι αρ. 26...στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 30,-€ ανά συμμετοχή, προφανώς η ορθογραφία χρεώνεται έξτρα!).

Στο πρώτο βραβείο του αιμοσταγούς τελικού, -οι à la The X Factor- ακροατές υποφέρουν furthermore με το ανυπόφορo „I WON’T SUFFER ANYMORE” των Valina εντ Nefeli.

„ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ“ του Μάνου Κονδυλίδη, είναι ίσως η μοναδική ποιοτικά ολοκληρωμένη μουσική πρόταση (παρουσία ακουστικών οργάνων, ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση, ενώ το ύφος καταντάει αρκετά εντεχνοειδές), όμως στιχουργικά τετριμμένη.

Δεύτερο ερώτημα: με ποιά κριτήρια έγινε η αξιολόγηση και τελική επιλογή των τραγουδιών;

Απαντάνε τα βιογραφικά των κριτών (per se συνεργατών της δισκογραφικής εταιρείας) του ημιτελικού γύρου, που απαρτίζονται από: ένα θεολόγο-καθηγητή βυζαντινής μουσικής (κοινώς: ιεροψάλτη), έναν πολιτικό επιστήμονα με σπουδές στην τζαζ κιθάρα, έναν ραδιοφωνικό παραγωγό, έναν μουσικό ορχήστρας της ΕΡΤ! Επιπλέον, έναν μουσικό με καλή φωνή, ικανότητα στο ρεμπέτικο ύφος αλλά κυρίως αμετανόητο τριχορδά, τον Αντουάν Παρίνη.

Κύριοι της επιτροπής, προς τί η εξοργιστικά έκδηλη απουσία του λαϊκού και παραδοσιακού στοιχείου; Δεν υπήρξαν συμμετοχές π.χ. με μπουζούκι (υπεγράφη δήλωση μετάνοιας και αι δημοκρατικαί αρχαί της διαδικασίας κατάπιαν το ζητιανόξυλο!), μπασοκίθαρο ή κλαρίνο;!  Ο ύ τ ε  έ ν α ς  δ ι α γ ω ν ι ζ ό μ ε ν ο ς;! Τί παραπάνω ανέδειξε η όλη πρωτοβουλία από την καγκουριά που κατακλύζει καθημερινά το ράδιο ή την τηλεόραση;

Εντωμεταξύ, η παραμύθα (κυρίως στους φαύλους ρεμπετοκύκλους) ότι τάχα «δε γράφονται πιά λαϊκά τραγούδια» καλά κρατεί! Γράφονται και δε παραγράφονται! Ούτε «διαγωνίζονται»! Γυρέψτε τα χωρίς εμπάθειες, αφήστε τα να σας μιλήσουν!

Καλό και δημιουργικό 2013!

Πίκινος