Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Βαίνοντας δαρμένος και γόβες φορώντας!

Κριτική βιβλίου


Έπεσε τυχαία στα χέρια μου το βιβλίο:


Πάγια τακτική αυτών που αδυνατούν να αρθρώσουν λόγο ή -ακόμα χειρότερα!- αυτών που τραυλίζουν «λόγο» στερούμενο νοήματος: πομπώδεις τίτλοι, προκλητικά κιτς εξώφυλλα!


Απορώντας στην αρχή τί γυρεύει η (γνωστή) φωτογραφία του Μ. Βαμβακάρη στο φόντο, κομμένη στο ύψος των ματιών από μια κόκκινη λωρίδα και μια...αγκαθωτή(!!) γόβα να του χώνεται ίσα-καρφί στο αριστερό μάτι, διαβάζω στο οπισθώφυλλο (με τον παθόντα στη φωτογραφία απεικονιζόμενο λυτρωτικά ξεστραβωμένο πλέον): «Ο φλογερός και νοσηρός έρωτας του Μάρκου Βαμβακάρη για τη γυναίκα του Ζιγκοάλα, που συζούσε με τον παιδικό του φίλο και κουμπάρο τους, είναι η βασική, οδυνηρή πηγή έμπνευσης του θεμελιωτή του ρεμπέτικου, στα χρόνια 1932-1940.»

Δηλαδή τον τύφλωσε (κόκκινη λωρίδα) η πανούργα κοκκινοφορούσα Ζιγκοάλα, και ευτυχώς που τον απατούσε (αγκαθωτή γόβα) ειδάλλως δε θα εμπνέονταν να γράψει τέτοια αριστουργήματα (βαίνει εναντίον η κερατόγοβα, αλλά για το καλό του)! Κάθε εμπόδιο σε καλό λοιπόν, που λέει κι ο απλός λαός!






Ως οφείλουν να αντιλαμβάνονται οι νοήμονες, με το ρεμπέτικο αυτό καθαυτό λίγο έχει να κάνει το βιβλίο, άσχετα αν με ψευτοποκαδοριλίκια εκεί στοχεύει.

Ένα ελάχιστο ελαφρυντικό πάντως, έχω να καταλογίσω του συγγραφέως: το γεγονός ότι βαφτίζει εξαρχής το βιβλίο του „μυθιστόρημα“ και ότι „έτσι τα φαντάζεται και τα επινοεί“ αυτά που καταγράφει! Μάλλον όμως από εξαρτημένα αντανακλαστικά το κάνει, διότι από την πρώτη κιόλας σελίδα, ο αναγνώστης στην καλύτερη των περιπτώσεων, μειδιά! Σειρήνες που ηχούνε σε σαμπάχ, πουλιά που „πετιούνται“, κάνοντας „τσιαρ-τσιουρ“(!), „μεταφυσικά ιδεώδη“χρειάζεται μήπως να αναφέρω κι άλλα;!

Παντελής έλλειψη αισθητικής, απουσία ρυθμού και πρωτοτυπίας, μάταια θα γυρέψει ο αναγνώστης λογοτεχνικές ποιότητες. Το όλο εγχείρημα είναι μια «μυθιστορηματική» παραποίηση της γνωστής αυτοβιογραφίας του συνθέτη (εκδόσεις Παπαζήση, 1978). Απορώ ώρες-ώρες πώς οι γιοί του τελευταίου δεν επεμβαίνουν σε κάτι τέτοια...ξον κι αν τους συμφέρει ο οποιοσδήποτε θόρυβος γύρω από το όνομα-κληρονομιά τους...

Επειδή οι φατρίες -καθότι βέβαια φατρίες είναι- (αυτο)συντηρούνται αλληλογλείφουσες, δε με ξενίζει η δήθεν κριτική-χτύπημα στον ώμο (παφ-παφ!) των εκλεκτών συναδέλφων του κ. Σκαμπαρδώνη...ειδικά ο σχολιασμός του κ. Τσιτσόπουλου, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα αντι-γραφής!


Κύριε Σκάμπι (καθώς σε αποκαλεί παραπάνω κι ο...κ. Τσίτσος!), αν ζούσε ο Μάρκος θα έβαινε κάλλιστα εναντίον σου και δε θα προλάβαινες να τις μετράς! 

Ό,τι είχε να πει ο συνθέτης στα τόσα χρόνια ζωής και δημιουργίας, το είπε πρωτίστως με τη μουσική και τα τραγούδια του! Ακούστε τα, χαρείτε τα και νοιώστε! Η προσωπική του αφήγηση στην αυτοβιογραφία του δε, κλείνει και τον κύκλο που ο ίδιος χάραξε! Δε χρειάζεται λοιπόν μεσάζοντες ψευτομυθιστοριογράφους μέ ή  χωρίς αγκαθωτές γόβες!


Πίκινος