Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Γνησιότερα, δε γίνεται!


Ιστορικά ντοκουμέντα

Ανακάλυψα και ανέβασα στη „Μπύρα του Πίκινου“ το ακόλουθο ντοκουμέντο από την παλιά εκπομπή της ΕΡΤ “ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ“ με θέμα το ζεϊμπέκικο.

Αρχικά, εμφανίζεται ο Γιώργος Ξηντάρης σε σχετικά νεαρή ηλικία, καθώς κι ο αιωνόβιος ε κ π λ η κ τ ι κ ό ς άγνωστος ρεμπέτης Βασίλης Ξενάκης που παίζει και χορεύει! Το μέρος είναι πιθανότατα η ταβέρνα "Πιπεριά" της οδού Πανόρμου στην Αθήνα (ευχαριστώ πολύ τον φίλο thanos από το youtube για τις σημαντικές πληροφορίες!).

Στο δεύτερο μισό της εκπομπής εμφανίζεται ο ρεμπέτης Μιχάλης Γενίτσαρης, που μιλάει για το ζεϊμπέκικο, τους δρόμους και τα κουρδίσματα του μπουζουκιού, παίζοντας παράλληλα μπουζούκι και μπαγλαμά.

Πρόκειται ενδεχομένως για το μοναδικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο, όπου ρεμπέτης περιγράφει και παίζει "ζωντανά" κάποιο ντουζένι (βλ. Υπόμνημα). Η αδέσποτη εκδοχή «της φυλάκης» του Σακαφλιά που ακολουθεί, ακούγεται για πρώτη φορά!

Νομίζω όμως ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...

Απολαύστε εδώ το πρώτο μέρος...



..και το δεύτερο!




Αφιερωμένο από καρδιάς στο φίλο μου Κώστα „Νεαπολιώτη“ Ραυτογιάννη, που αγόγγυστα ανακαλύπτει και μοιράζεται δίχως ανταλλάγματα παρόμοιο πολύτιμο υλικό.



Υπόμνημα: 

Ο ρεμπέτης Στέλιος Κερομύτης σε παλιά ραδιοφωνική του συνέντευξη στη δημοσιογράφο Σοφία Μιχαλίτση, αναλύει διεξοδικά τα ντουζένια και τους σκοπούς, αλλά περιοριζόμαστε δυστυχώς μονάχα στο ακουστικό μέρος.

Μπορείτε ν’ ακούσετε το πρώτο από τα  5 μέρη της συνέντευξης εδώ.

Πίκινος

6 σχόλια:

  1. Γεια σου Φιλε μου.Νασαι καλα για την αφιερωση και για το ντοκουμεντο που μας χαρισες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλέ μου φίλε, να είσαι καλά. Με κόλλησες και έχω παρατήσει τα πάντα. Ανατρίχιασα, μερακλώθηκα και συγκινήθηκα. Που το ξετρύπωσες αυτό; Τέλειο. Να είσαι πάντα καλά. Είχα δει από το ιστολόγιό μου, που σε έχω στα αγαπημένα το νέο αυτό άρθρο σου...
    Χαιρετισμούς και στον Κώστα τον προλαλήσαντα...ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.. δεν ήξερα ότι έχεις αυτό το μπλογκ, ειναι πραγματικά πολύ αξιόλογο.

    Μάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πέραν όλων των άλλων, θεωρώ ότι το παραπάνω ντοκουμέντο αναδεικνύει έμμεσα και το εξής:

    Βλέπουμε ότι ο Γενίτσαρης, σοβαρός αλλά απλός και καταδεχτικός, χωρίς έπαρση, είναι εξαιρετικά πρόθυμος να δείξει πράγματα και να απαντήσει στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Δυστυχώς όμως, δεν διαθέτει και την ανάλογη ευχέρεια λόγου στις απαντήσεις του. Αλλα κι ο δημοσιογράφος όμως, δεν ξέρει πώς να ρωτήσει ορισμένα πράγματα.

    Ε, αυτό το σκηνικό πιστεύω ότι ήταν γενικότερο: οι παλιοί δεν ξέραν πώς να μεταδώσουν και οι ενδιαφερομένοι δεν ξέραν τί/πώς να ρωτήσουν. Και μέσα στο επικοινωνιακό αυτό «χάσμα», χαθήκανε πολλές πληροφορίες και γνώσεις και σήμερα δεν μπορούμε να τις ανακτήσουμε.

    Και μετά, άρχισε και το ρεμπέτικο να τραβάει σα μαγνήτης όλους τους τραχανολόγους της κακιάς ώρας και απόγινε το κακό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. >>13 Νοεμβρίου 2011 9:55 μ.μ.

    Φίλη/φίλε,

    ευχαριστώ για το σχόλιο.

    Σχετικά με τις παρατηρήσεις σου:

    1) >> ο Γενίτσαρης, ...είναι εξαιρετικά πρόθυμος να δείξει πράγματα

    Είχα πρόσφατα τη συζήτηση αυτή και με άλλα άτομα. Στην αρχή αποκόμισα την ίδια εντύπωση, βλέποντας όμως το βίντεο κάμποσες φορές, διαπιστώνω ότι -συγκεκριμένα στο θέμα ντουζένια- ο Γενίτσαρης δε πολυγούσταρε να δείξει.

    Αν παρακολουθήσει κανείς την πορεία του Γενίτσαρη και λαμβάνοντας υπόψην τις ταλαιπωρίες που υπέστει αλλά και τις (γνωστές από συνεντεύξεις) απόψεις του περί „ρεμπετοσύνης“, επόμενο είναι να μη είχε και την ανάλογη διάθεση, καθότι η αναγνώριση, αυτός ο „ήλιος των νεκρών“, έφτασε πολύ αργά...

    Βέβαια, υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε και μόνο...

    2) >> οι παλιοί δεν ξέραν πώς να μεταδώσουν και οι ενδιαφερομένοι δεν ξέραν τί/πώς να ρωτήσουν.

    Συμφωνώ απόλυτα.

    3) >> το ρεμπέτικο να τραβάει σα μαγνήτης όλους τους τραχανολόγους της κακιάς ώρας και απόγινε το κακό...

    Φυσικά, ιδίως λοιπόν όταν όλοι αυτοί οι -λόγοι κολλήσανε πάνω στους ρεμπέτες (στη δύση της ζωής τους) όπως οι μύγες στα σκατά, καταλαβαίνεις ότι μια τέτοια «αναγνώριση», περσότερο σύγχυση απέφερε παρά ξεμπέρδεμα!


    Με αφορμή το σχόλιο, επέτρεψέ μου το εξής: η ομορφιά στα ντοκουμέντα αυτά βρίσκεται ακριβώς στη μοιρασιά και φροντίζω να παρουσιάζω όσο το δυνατόν πληρέστερα, πχ με καθαρές και μεγάλες φώτο κλπ.

    Την τακτική αυτή δεν την ακολουθούν πολλοί, καθότι γι’ αυτούς τα ντοκουμέντα δεν είναι μοιρασιά, ούτε και γνώση, παρά „πνευματική ιδιοκτησία“ (από πού κι ως πού;) και „πιάσαμε τον παπά από τ’ αρχίδια“!

    Δε πειράζει, θα με βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους, διασκεδάζω να τους χαλάω το παστίτσιο!

    Να ’σαι καλά για το ενδιαφέρον και με φιλικούς χαιρετισμούς,

    Πίκινος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα σας.
    Είμαι για πρώτη φορά φιλοξενούμενος στο
    blog σας.
    Διάβασα σχεδόν της περισσότερες αναρτήσεις σας
    και πραγματικά εντυπωσιάστηκα για της γνώσεις
    σας γύρω από το ρεμπέτικο και την ιστορία του
    γενικά τραγούδι.
    Το Πίκινος είναι γνωστό(άκου τραγούδι Νταλάρας)
    Εμείς ζούμε και αναπνέουμε για το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ τραγούδι
    και φυσικά φοιτητές το 1973 και με λίγες γνώσεις
    θεωρίας. Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια.

    Παύλος ο καλός ο μαθητής......

    dimiourgia-epikinonia.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή