Το ρεμπέτικο στο Δαφνί!

Κριτικό σημείωμα – Στοιχεία σύγχρονης ρεμπέτικης ανθρωπολογίας

Στο διαδικτυακό περιοδικό „Κλίκα“, διαβάζουμε το εξής άρθρο του κ. Δημήτρη Υφαντή, σχετικά με τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Δημήτρη «Μπέμπη» Στεργίου.

Ο «Μπέμπης» σε κέντρο της Αμερικής (1962)
(πηγή φωτογραφίας: facebook^[1])

Για να είμαι ειλικρινής, δε γνωρίζω το βίο του κ. Υφαντή, ούτε όμως έχει σημασία: συνέγραψε ένα κακό άρθρο!
 

Ο εν λόγω «ερευνητής», θεώρησε «χρέος του» (επιθετική επιμόρφωση!) να δημοσιεύσει μέρος των ιατρικών φακέλλων του «Μπέμπη» την περίοδο εγκλεισμού του στο ψυχιατρείο, αφού ο αλκοολισμός τον είχε οδηγήσει στην παράκρουση, μέχρι τελικά τον πρόωρο θάνατο (λίγο-πολύ γνωστή ιστορία στους ρεμπέτικους κύκλους...άλλωστε, είναι δυνατόν να κρυφτεί από τον περίγυρο ο αλκοολισμός και η τρέλλα, ή χρειάζεται σάμπως επικυρωμένη σφραγίδα και γνωμάτευση;!).






Χμμ...λεπτότατο ζήτημα! Συνδέεται άραγε το „Φύλλον νοσηλείας“ με το καθαυτό έργο του καλλιτέχνη; Ο κ. Υφαντής ισχυρίζεται πως ναί! Έτσι λ.χ., παρατίθεται από το ιστορικό θεραπείας του Στεργίου στο Δαφνί, απόσπασμα-μαρτυρία που...υποτίθεται „σχετίζεται με την καλλιτεχνική του ιδιότητα“: 

~.~

„…δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς δικέ μου όταν είσαι εκλεκτός καλλιτέχνης είναι προσβλητικόν να αρνηθής στις λεζάντες …την προσφορά ενός ουίσκι ή κονιάκ. Εμένα που με βλέπετε γιατρέ με ζητούν στο Λονδίνο, στην Ν. Υόρκη, στο Σικάγο, παντού στο κόσμο να παίξω! Βγάλτε με, μη μου στερείτε αυτή την ικανοποίησιν!”
~.~

Επιπλέον (αν και εφόσον ισχύει η μαρτυρία που καταγράφει ο κ. Αλτής στο βιβλίο του), διαβάζουμε: 

~.~

„Δεν θα με κάνετε εμένα γραμμόφωνο. Όποιος θέλει να με ακούσει, ας έρθει στο μαγαζί!“
~.~

Εξ αφορμής, «διανθίζεται» το άρθρο με «ρητορικά», τάχα, ερωτήματα «προς προβληματισμόν» (βλ. σελίδα 1 του κειμένου), απόπειρα που παταγωδώς αποτυγχάνει, αφού για εντελώς ασύνδετα διανοήματα πρόκειται!

Δε δικαιολογείται λοιπόν στη συνείδηση του φιλοθεάμoνος -και δη νοήμoνος- κοινού, όλος αυτός ο...μουσακάς της Αποκάλυψης! Τέτοια «χαριτωμένα» και «διαφωτιστικά» μας σερβίρει ως...«έρευνα» ο κάθε «λόγιος» –ολόγος, διεκδικώντας βάθρο και δάφνες στο ρεμπέτικο στερέωμα!

Δε γυρεύω απάντηση στα περί „νομιμότητος της πρόσβασης σε ιατρικά απόρρητα“, ούτε πρόκειται να αναλωθώ σε λογίδρια περί „προστασίας προσωπικών δεδομένων“. Όμως τα εν οίκω, μή εν δήμω! Αυτό θα λέγαν ντόμπρα και σταράτα οι ρεμπέτες! 

Πάνω στην πρεμούρα να επιχρυσωθεί το...ρεμπετοτέμ(!), μας διέφυγε το κυριότερο: ο στοιχειώδης, αμφίδρομος σεβασμός ανθρώπου προς άνθρωπο, η φυσική απόσταση ανθρώπου από άνθρωπο! Κ' επιπλέον μια χαμένη ευκαιρία να γνωρίσει, όσο μπορεί ο καθένας, τον καλλιτέχνη μέσα από το έργο του!

Χαρείτε τον, γνωρίστε τον εδώ!

Υπάρχουν, αν θέλετε, «παγκόσμιες σταθερές», εχέγγυα της σοβαρότητος ενός εντύπου: ποιοτικά αισθητήρια, κριτική ματιά, Λόγος ουσίας!

Μέσα, λοιπόν, σ’ όλον αυτό τον πακτωλό των δήθεν «διαφωτιστικών στοιχείων», αναρωτηθείτε: φέρουν ευθύνη αυτοί  π ο υ  δ ί ν ο υ ν  β ή μ α  για τέτοιου είδους δημοσιεύσεις;!

Πίκινος


Σημειώσεις:

^[1]Από το άρθρο του κ. Αλέκου Ζούκα: ΜΠΕΜΠΗΣ (Δημήτρης Στεργίου) – Ένας αγνοημένος του μπουζουκιού.