Τα παραμύθια της μπούκλας: άπλυτες και παραπεταμένες ιστοριούλες που δεν πείθουν!

Κριτικό σημείωμα

Δε προλάβαμε καλά-καλά να συνέλθουμε από τις φανφάρες του «ρεμπετολεξικού» του, και ο κ. Λαδόπουλος ξαναχτυπά, απειλώντας με νέες προδημοσιεύσεις (δείτε εδώ ένα παλιότερο άρθρο, όπως κ' εδώ) του -προσεχώς υπό έκδοση- βιβλίου του με τίτλο: „Τα πλυμένα και άπλυτα του ρεμπέτικου“.

Mεταξύ άλλων, διαβάζουμε στον πρώτο σύνδεσμο:

>>Ένας απ΄τους πάμπολλους λόγους που ο Κώστας Μασσέλος Νούρος βρίσκεται μονίμως στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας προτιμήσεων είναι και ότι είχε το κουσούρι...

Δε γνωρίζω τί κομίζουν οι „απελευθερωμένες κοινωνίες“ (αν μάλιστα προσδίδαμε στις λέξεις και την αντίστοιχη εννοιολογική τους βαρύτητα, μια κοινωνία κάθε άλλο παρά «απελευθερωμένη» είναι),  αναρωτιέμαι όμως, γιατί πρέπει -ντε και καλά!- να μ’ ενδιαφέρουν οι ερωτικές περιπτύξεις του Νούρου (όπως άλλωστε και του κάθε Νούρου);! Μήπως πάψω να μερακλώνομαι με τους αμανέδες του, τώρα που ο επίδοξος συγγραφεύς μου άνοιξε τα μάτια;! Οι καρποί του καλλιτέχνη είναι το ζητούμενο, ή πώς την βρίσκει στο κρεββάτι του;

Απ’ όσο γνωρίζω, ο κ. Λαδόπουλος έχει αφιερώσει και κάποιο σχετικό blog για να δικαιώσει τη φήμη του -αποκεκλεισμένου από τα hits!- Νούρου. Ωστόσο, όχι μόνο δεν πρωτοτυπεί, απεναντίας μάλιστα: τον γκρεμοτσακίζει ολοσχερώς από τα charts στα Τάρταρα, αφού συνεχώς στο…„κουσούρι“ του λεγάμενου αναλώνεται και καταναλώνεται, μόνο που τελικά η όστια δε χωνεύεται, προκαλώντας αδενοπάθειες!

[Θυμήθηκα χαρακτηριστικά την...„πολυβραβευμένη“ ταινία „Καβάφης“ (1994) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Σμαραγδή. Ο Καβάφης παρουσιάζεται καθόλη τη διάρκεια του έργου μουγγός(!), αδράχνοντας όμως κάθε ευκαιρία να συνουσιάζεται με άνδρες (κουσουρλής κι αυτός)!  Ο λόγος είναι προφανής: ο σκηνοθέτης μεταλαμπάδευσε τις χάρες του στον ποιητή, κάνοντάς τον να ομιλεί (με συγχωρείτε κυρίες!)...εκ της κωλοτρυπίδος!]

Συμπερασματικά, τα περί „τελευταίων θέσεων της βαθμολογίας προτιμήσεων“ μόνο γέλωτα προκαλούν! Γίνεται πότε τα γούστα και ντέρτια του καθενός να μπαίνουν στο στόχαστρο της στατιστικής και τα μηχανάκια της AGB, ένα πράμμα να πούμε σαν το ΜΤV European Top 10 (sic);!

Ως προς την «ανάλυση» του τραγουδιού του Π. Τούντα „Γίνομαι άντρας“: δε γνωρίζουμε τί ακριβώς είχε κατά νου ο συνθέτης. Ούτε κ' έχει τελικά σημασία αν η αγοροκοριτσάρα παλαμούτιαζε ή όχι τη δούλα της για να εκτονώσει τους λάγνους ωτακουστές των γραμμοφώνων. Σε απλά ελληνικά είναι το τραγούδι, διηγείται μια ιστορία-τέρπει! Άρα επέτυχε πάλι το σκοπό του ο συνθέτης, φυσικά δίχως μεσίτες! Στα ίδια επίπεδα κινείται και το (ριζοσπαστικό για την εποχή του αλλά σαφώς ευθύτερο) „Αν ήμουν άντρας“ του Β. Παπάζογλου.

Κοντολογίς, πολύς ντόρος για το τίποτα, αφού τόσο η ομοφυλοφιλία όσο και οι ποικίλες σεξουαλικές προτιμήσεις διέπουν την ανθρώπινη φύση και καθορίζουν την ατομικότητα...κατά τ’ άλλα, ευτυχώς που σπεύδει ο κ. Λαδόπουλος να μας ξεκαθαρίσει, ότι „το γραφτό“ του „δεν αποτελεί κουτσομπολίστικη εντρύφηση“...

Ας δούμε τώρα το δεύτερο (και πιο πρόσφατο) σύνδεσμο: με αφορμή κάποιο «σκίτσο» του «ζωγράφου» Τάκη Σιδέρη (που «χαίρει εκτίμησης» μιας και «κόσμησε» την πρώτη έκδοση των „Ρεμπέτικων τραγουδιών“ του Πετρόπουλου), ο κ. Λαδόπουλος περνάει πλέον για τα καλά στη σφαίρα της μεταφυσικής με σουρεάλ πινελιές, όπου και διαβάζουμε για μουστακαλήδες (και μή) αγγέλους, „μεγάλους σα τζετ“ ή „μικρούς και ανάλαφρους“ (με „πέταγμα στη χλόη“ πιο ανάλαφρο κι απ’ αυτό της πορδής μιας πεταλούδας!) και γενικά ποιός είδε τον άγγελο...και δεν τον εφοβήθηκε!

Να σταθούμε σε ορισμένα σημεία:

>>ο Δημήτρης Ατραϊδης ήταν πολύ πιό μεγάλος απ' ότι μπορούσε να πίστευε ο ίδιος... θεωρώ το ίδιο γιά τον Τσιτσάνη...Ήταν όμως πολύ ικανότερος απ' ότι αφηνόταν να πιστεύει.

Στην τέχνη δεν υπάρχουν μεγέθη, παρά ποιότητες. Τώρα, τί πίστευαν ο Ατραΐδης ή ο Τσιτσάνης περί εαυτόν...δεν θα το μάθουμε ποτέ, ούτε παρουσιάζει κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον. Ούτε επίσης μπορώ να καταλάβω την καούρα του κ. Λαδόπουλου, αφού δε νομίζω να ήταν τακίμι με κανέναν από τους παραπάνω καλλιτέχνες!

>>φωνή της υγρής Στέλλας Χασκίλ... χορταρένια φωνή της τρανής Γεωργίας Μηττάκη

Μάλλον στα πλαίσια του εν γένει ροκοκό σκηνικού γράφτηκαν τα παραπάνω...(μήπως να ανατρέξουμε στο «ρεμπετολεξικό» για να διαφωτιστούμε και να εντρυφήσουμε περαιτέρω;)

>>στα λαρύγγια του Νταλκά

Του ξέφυγε το „γ“, Αντώνης „Νταλγκάς“ Διαμαντίδης ονομάζεται ο καλλιτέχνης.

>>γιά τον Αγιορείτη άγγελο που χτυπιόταν με το δαιμονικό ντουέντε του Νούρου

Νάτος πάλι ο κουσουρλής!

Συνερχόμενος από τον κλαυσίγελο, απορεί ο αναγνώστης: τί σχέση έχουν όλα τούτα με το ρεμπέτικο αλλά κυρίως, πού αποσκοπούν; Τί το βαθυστόχαστο θέλει τελικά να πει ο «συγγραφέας» που δεν το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι αδαείς; Ή μήπως και πάλι πασατέμπος-«ελευθερία του λόγου»; Ακόμα ένα γραφτό-μαϊντανός γαρνιρισμένο με σως από φιλευθερισμό (ορισμός κατά τον Νίτσε: „αποκτήνωση κατά αγέλες!“);!

Πίκινος